Η Αλμπίνα και τα αντρόσκυλα – Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι

Όταν δεν υπάρχει τέλος, αλλάζει η ψυχοσύνθεσή σου. Τίποτα δε σε βιάζει πια να κάνεις πράγματα· η οκνηρία, από αμάρτημα αναγορεύεται αρετή· το παρόν δεν είναι πια ατίθασο και σου χαρίζει την ξέγνοιαστη ηρεμία του· και την ελπίδα, άχρηστη πια, τη διώχνεις απ’ την ψυχή σου, μαζί με το φόβο. Αφού έχεις εξασφαλίσει την ατέρμονη ζωή, το μόνο που αποζητάς είναι να κοιμάσαι για να βρίσκεις το όπιο που είναι τα ευτυχισμένα όνειρα.

Η αυτοϊκανοποίηση είναι προτιμότερη από μια φορτική συνουσία. Η αποπλάνηση, όταν δεν συνοδεύεται από καμιά θανάσιμη αγωνία, καταντάει αγγαρεία. Ένα αυστηρό, μακρύ φόρεμα, μαύρο και φαρδύ, και μια μαντίλα στο κεφάλι εξομοιώνουν όλες τις γυναίκες. Δεν έχει καμία διαφορά αν θα παντρευτείς τη μία ή την άλλη, κι αυτό γίνεται μόνο όταν απαιτείται μια εγκυμοσύνη για να καταλάβεις την κενή θέση που άφησε κάποιος γέροντας. Βλέπετε, λοιπόν, γιατί πετούσα τα καπέλα μου στη θάλασσα κι ήθελα να κάνω τάφο μου τα κύματα; Ζωή χωρίς θάνατο δεν είναι ζωή!

Τοποθετημένο σε μια μικρή πόλη στη βόρεια Χιλή, της οποίας η ηρεμία θα αλλάξει με την άφιξη της αμνησιακής, γιγαντιαίας Αλμπίνα, της οποίας ο αισθησιασμός μεταμορφώνει τους άντρες σε μια αχαλίνωτη αγέλη. Σε αυτό το υπέροχο μυθιστόρημα φαντασίας, η πεζογραφία του Γιοντορόφσκι προχωρά με έναν σχεδόν κινηματογραφικό ρυθμό, χάρη στον οποίο, ο αναγνώστης μπορεί εύκολα να περάσει το αδύναμο φράγμα που χωρίζει το καθημερινό από το υπέροχο. Οι μεταμορφώσεις που θα υποστούν όλοι οι χαρακτήρες περικλείουν ένα μυστήριο που θα αρχίσει να αποκαλύπτεται, με αριστοτεχνικό τρόπο. Ποια είναι η Αλμπίνα και από πού προέρχεται; Ένα μυθιστόρημα μεταλλάξεων όπου το λευκό προηγείται του θανάτου και φέρνει στο φως την αναγέννηση